Paul de Nooijer is één van de grondleggers van de Nederlandse geënsceneerde fotografie. In de jaren zeventig en tachtig werd om de haverklap het behang in huize De Nooijer vervangen en moesten vrouw Francoise en zoon Menno ook aan den lijve ondervinden wat het betekent om het huis te delen met een surrealistische kunstenaar. Zo kiepte de kleine Menno voor een sequentie een teiltje water over zich heen en ging vrouwlief voor een uitgebreide serie Polaroids met de naaldhakken in een taart staan. Toch is het echtpaar nog steeds bij elkaar.
In 1977 heb ik voor het tijdschrift FOTO een interview met Paul gemaakt. Toen nog in Eindhoven wonend. Na enige tijd kwamen wij beiden op de redactie van Foto in Amersfoort. Ik had een stapeltje volgetikte A4tjes bij me en Paul een stapel in passe-partout gestoken foto’s, waarvan enkele met de hand ingekleurd. Wim Broekman, hoofredacteur van Foto, stelde voor om de foto’s te verzekeren. ‘Nou’, zei Paul, ‘als je denkt dat dat nodig is..’ In het septembernummer van 1978 verscheen uiteindelijk een groot artikel met vele foto’s. Maar de foto’s van De Nooijer lagen nog bij de drukkerij in Doetinchem. De dienstdoende medewerker wilde de stapel retourneren aan de fotograaf. Maar de beschikbare enveloppen waren veel kleiner dan de foto’s. Daar vond de man echter snel een oplossing voor. Hij vouwde de foto’s één voor één dubbel, met een scherpe vouw in het midden…
Paul de Nooijer heeft het nog heel vaak moeten meemaken dat zijn foto’s beschadigd raakten. Of spoorloos verdwenen na een tentoonstelling. Daarom ontwierp Henrik Barends het boekje ‘Losing one’s photos’, met op de lege pagina’s alleen de omschrijving van wat er gebeurd was met de foto die er eigenlijk had moeten staan.